جزر و مد دريا در اثر كشش گرانشی ماه و خورشيد بر روی سطح آب ايجاد می شود. چون ماه نسبت به خورشيد خيلی به ما نزديك است، بنابراين نقش عمده تری در ايجاد جزر و مد دارد. ماه يك كشش گرانشی به زمين وارد می كند. اين كشش در سمتی از زمين كه مقابل ماه است قوی تر از سمتی است كه ماه نيست. اين امر باعث می گردد تا سطح جامد زمين با حركت ماه بالای سر ما كمی بالا و پايين گردد. اين اثر بسيار كمتر از آن است كه قابل توجه باشد. اما، اقيانوس ها در سمتی كه به طرف ماه قرار دارند در اثر اين كشش گرانشی به بالا كشيده می شوند. چون آب مايع است، در جهت كشش ماه حركت می كند و بنابراين، باعث بالا آمدن آب در آن سمت از زمين می گردد. در سمت مخالف زمين، جايی كه كشش ماه ضعيف تر است، اين تأثير به صورت پایین رفتن آب دریا نمايان می گردد . در اين حالت نيز، آب ها در سمت ديگر كره زمين و در جهت انباشته شدن حركت مي كنند. با چرخش زمين حول محورش، به نظر می رسد كه ماه در عرض آسمان حركت می كند و انباشتگی آب نيز با آن هماهنگ می گردد. وقتي كه انباشتگی آب از يك محل خاص عبور كند، سطح دريا بالا می آيد و ما مد خواهيم داشت. بعد از آن سطح آب تقليل پيدا كرده و جزر به وجود می آيد. در واقع، به دليل حركت ماه در مدارش، دو مد درفاصله 25 ساعت رخ می دهد.
برآمدگی و فرورفتگی سطح آب در اقيانوس ها كه در اثر كشش ماه به وجود می آيد، كم تر از يك مترهستند . نيروهای جزر و مدی كه به وسيله خورشيد ايجاد مي شوند، از نظر قدرت تنها هفت درصد جزر و مدهای ايجاد شده به وسيله ماه اند . اما، وقتی كه خورشيد و ماه در يك راستا قرار می گيرند، كشش آنها با هم جمع شده و مدهای قوی تری كه مدهای بهاری ناميده مي شوند ايجاد مي كنند. از طرف ديگر، وقتي كه خورشيد و ماه در زاويه 90 درجه نسبت به هم قرار می گيرند، كشش آنها يكديگر را خنثی می كنند و يك سلسله مدهايی ديده خواهد شد كه به مدهای جزئی معروف هستند.
نیروی برآمده از گرانش ماه و لنگری که از جانب انباشته شدن آبها به وجود میآید، سبب میشوند چرخش محوری زمین به آرامی ایست (ترمز) کند و بدینسان بر طول شبانهروز زمینی میافزایند.
بررسی خطوط رشد و نمو سنگوارههای مرجانی بیانگر آن است که در ۳۵۰ میلیون سال پیش طول شبانهروز حدود سه ساعت کوتاهتر از شبانهروز کنونی بوده و طول سال خورشیدی به چیزی حدود ۴۰۰ روزافزون میگردیده است.
بررسیهایی که از روی پیشینههای بجا مانده از خورشیدگرفتگیها و ماه گرفتگیهای گذشته به اجام شده، نشان میدهد که روند افزایش طول روزهای زمینی ۰۰۱۶٪ ثانیه در هر سده است.
برآمدگی و فرورفتگی سطح آب در اقيانوس ها كه در اثر كشش ماه به وجود می آيد، كم تر از يك مترهستند . نيروهای جزر و مدی كه به وسيله خورشيد ايجاد مي شوند، از نظر قدرت تنها هفت درصد جزر و مدهای ايجاد شده به وسيله ماه اند . اما، وقتی كه خورشيد و ماه در يك راستا قرار می گيرند، كشش آنها با هم جمع شده و مدهای قوی تری كه مدهای بهاری ناميده مي شوند ايجاد مي كنند. از طرف ديگر، وقتي كه خورشيد و ماه در زاويه 90 درجه نسبت به هم قرار می گيرند، كشش آنها يكديگر را خنثی می كنند و يك سلسله مدهايی ديده خواهد شد كه به مدهای جزئی معروف هستند.
نیروی برآمده از گرانش ماه و لنگری که از جانب انباشته شدن آبها به وجود میآید، سبب میشوند چرخش محوری زمین به آرامی ایست (ترمز) کند و بدینسان بر طول شبانهروز زمینی میافزایند.
بررسی خطوط رشد و نمو سنگوارههای مرجانی بیانگر آن است که در ۳۵۰ میلیون سال پیش طول شبانهروز حدود سه ساعت کوتاهتر از شبانهروز کنونی بوده و طول سال خورشیدی به چیزی حدود ۴۰۰ روزافزون میگردیده است.
بررسیهایی که از روی پیشینههای بجا مانده از خورشیدگرفتگیها و ماه گرفتگیهای گذشته به اجام شده، نشان میدهد که روند افزایش طول روزهای زمینی ۰۰۱۶٪ ثانیه در هر سده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر