ستاره شناسان ترجيح مي دهند كه در موقع نقشه خواني آسمان، فرض كنند كه ستارگان بر روي يك كرة عظيم به نام كرة سماوي چسبيده اند. تصور مي شود كه اين كرة سماوي هر روز يك بار به دور زمين مي گردد. ستاره شناسان قديمي تصور مي كردند كه زمين در مركز عالم قرار دارد و ستاره ها واقعاً روي كرة سماوي چسبيده اند. موقعيت هرستاره روي كرة سماوي به همان روشي معلوم مي شود كه موقعيت يك نقطه در روي زمين با استفاده از طول و عرض جغرافيايي آن مشخص مي گردد. محور زمين خطي است كه قطب هاي شمال و جنوب را به هم وصل مي كند. اگر اين خط در فضا ادامه يابد، بلآخره به طور فرضي كرة سماوي را در دو نقطه قطع خواهد كرد. اين دو نقطه قطب هاي شمال و جنوب سماوي ناميده مي شوند. به همين ترتيب، اگر خط استواي زمين در فضا ادامه يابد، نهايتاً كرة سماوي را در دايره اي به نام استواي سماوي قطع خواهد كرد. موقعيت هر ستاره معمولاً از روي قطب هاي سماوي و استواي سماوي اندازه گيري مي شود. معمول ترين سيستم مختصات كه توسط ستاره شناسان به كار گرفته مي شود، سيستم بعد و ميل مي باشد. ميل يك ستاره زاوية بين استواي سماوي و ستاره مي باشد(مشابه عرض جغرافيايي يك محل بر روي زمين) از طرف ديگر، بعد يك ستاره، زاويه اي است كه موازي با استواي سماوي از يك نقطة خاص نسبت به ستاره اندازه گيري مي شود. بر روي زمين، طول جغرافيايي يك محل زاويه است بين نصف النهار(دايرة فرضي كه از دو قطب زمين مي گذرد) تا گرينويچ و محل مورد نظر. به طور مشابه، بعد از يك نقطة ثابت به نام « اعتدال بهاري» اندازه گيري مي شود كه نقطه اي است كه خورشيد هر بهار در روز 21 مارس(اول فروردين) استوا را قطع مي كند. بعد ستاره به جاي درجه بر حسب ساعت و دقيقه و ثانيه اندازه گيري مي شود. اين به دليل آن است كه كرة زمين هر 24 ساعت يك دور مي زند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر