صورت فلکی شکارچی شاید شناخته‌شده‌ترین و زیباترین صورت فلکی در آسمان باشد. هیچ یک از صورت‌های فلکی دیگر تا این حد شباهت به نامش ندارد. جبار شامل ستارگان درخشان بسیار است. ستاره‌های صورت جبار شباهت به یک شکارچی دارد که از هزارها سال پیش در جهان شناخته شده‌است.
پیدا کردن شکارچی در آسمان
صورت فلکی شکارچی [در نیمکره شمالی زمین] یک صورت فلکی زمستانه است: در بهار و تابستان روزها در آسمان است، و در نتیجه دیده نمی‌شود؛ و از اواخر پاییز تا اواخر زمستان از صبحگاه اوایل شهریور تا شامگاه اوایل اردیبهشت در آسمان شب قابل رؤیت است. (در حدود ساعت ۲۱ اوایل بهمن‌ماه به بهترین شکل دیده می‌شود، زیرا در این زمان تقریبا در اوج خود در آسمان قرار دارد.) در این دو فصل سال، آن‌را می‌توان به راحتی در آسمان یافت:
گشتن به دنبال کمربند شکارچی آسان‌ترین راه پیدا کردن آن است. این کمربند شامل سه ستاره پرنور نزدیک به هم و در یک ردیف است، که به ترتیب از راست به چپ عبارتند از مِنطَقه، نِظام و نِطاق. زیر کمربند، شمشیر شکارچی [که در غلاف است] دیده می‌شود، که عبارت است از یک خط افقی از ستاره‌ها، که گویی سه ستاره‌ی آن از بقیه پرنورترند، و پرنورترین‌شان نَیِّرُ السیف نام دارد، که پایین‌ترین ستاره است. در میان این سه ستاره‌ی شمشیر، سحابی جبّار(M42 و M43) دیده می‌شود، که عبارت است از ابری از گاز و گَردِ بسیار، که شبیه یک گوی روشنِ قرمز یا نارنجی‌رنگ دیده می‌شود، و گاه برخی آن‌را به عنوان یکی از ۳ یا ۴ ستاره پرنور شمشیر می‌شمارند.
عمود بر کمربند، پرنورترین ستاره‌های این صورت فلکی دیده می‌شوند: دو ستاره، که ستاره آبی‌وسفیدرنگِ رِجْلُ الجبّار پایین-راست کمربند، و ستاره قرمزرنگ ابط الجوزا بالا-چپ آن است. این دو ستاره -به ترتیب- ۷مین و ۱۰مین ستاره درخشان آسمانند، و همراه با ستاره وسط کمربند تشکیل یک خط راست (با فاصله بیشتر از هم) را می‌دهند. «ابط الجوزا» همراه با دو ستاره ناجذ و هَقعه(یا مَیْسان سر و شانه‌های شکارچی را تشکیل می‌دهند، و «رِجلُ‌الجبار» همراه با ستاره‌ی سیف دو پای او را می‌سازند. زیر رِجل‌الجبار ستاره دیگری قرار دارد، که زانوی راست اوست.
مجموعه‌ای از پنج ستاره که بالاتر از ابط الجوزا قرار دارند، ستارگان گرز هستند که نمایان‌گر گرزی در دست راست شکارچی است. سمت راست ناجذ هم -اندکی با فاصله- حدود ۱۰ ستاره نسبتا کوچک‌تر تقریبا به شکل هلالی قرار دارند، که سپر یا کمان یا طعمه شکارچی(یک شیر یا پوست شیر) است، و از این میان ۳ ستاره‌اش اندکی پرنورترند.
جهت‌یابی به کمک شکارچی
۱- کمربند شکارچی بسیار نزدیک به شرق طلوع می‌کند، و بسیار نزدیک به غرب غروب می‌نماید؛ به این دلیل که دقیقاً در آسمان بالای خط استوا قرار دارد. اگر بخواهیم خیلی دقیق باشیم، ستاره سمت راستِ کمربند شکارچی(ستاره مِنطَقه)، هر جای جهان باشید(قطع نظر از عرض جغرافیاییِ ناظر)، همواره با فاصله کمتر از یک درجه از شرق واقعی طلوع می‌کند، و با فاصله کمتر از یک درجه از شرق واقعی غروب می‌نماید. این ستاره اولین ستاره کمربند است که طلوع می‌کند، و نیز اولین ستاره کمربند است که غروب می‌نماید.
شکارچی هنگام طلوع، حالت افقی(خوابیده) دارد، و وقتی بالا می‌آید، کم‌کم می‌چرخد، و در اوج خود به حالت عمودی(ایستاده) تبدیل می‌شود، و وقتی به سمت غرب فرود می‌آید، دوباره کم‌کم به حالت افقی در می‌آید (البته در جهت عکس). این صورت فلکی نیز مانند هر ستاره‌ای در آسمان، در اوج خود، دقیقا در جنوب قرار دارد. کمربند شکارچی از سمت مِنطقه به سمت نِطاق، جهت غرب به شرق را نشان می‌دهد.
۲- شمشیر شکارچی، به طرف جنوب اشاره می‌کند (و سمت[نوک مثلث شامل] سر و بازوهای شکارچی به طرف شمال اشاره می‌نماید). البته این علامت وقتی شکارچی به حالت ایستاده نیست(یعنی وقتی در آسمان پایین‌تر است)، از دقت کمتری برخوردار است؛ و وقتی شمشیر عمودی است، دقیق‌تر است. دلیل آن این است که -چنان‌که گفتیم- این صورت فلکی از شرق طلوع می‌کند و در غرب غروب می‌نماید؛ و وقتی نزدیک‌تر به افق است(یعنی نزدیک‌تر به شرق یا غرب است)، این شمشیر نیز نزدیک‌تر به جهتِ -به ترتیب- شرق یا غرب را نشان می‌دهد. طبعاً غیردقیق‌ترین حالت، خودِ زمان طلوع و غروب است.
البته از آن‌جا که این صورت فلکی در تمام فصول قابل رؤیت نیست، نمی‌تواند به عنوان نشانه دائمی برای جهت یابی مورد استفاده قرار گیرد.
 |
تشریح صورت فلکی شکارچی در کتاب صورالکواکب از دانشمند ایرانی قرن سوم هجری، عبدالرحمان صوفی رازی.
 |
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر