برگی از خاطرات ولادیمیر ژانیبکف فضانورد سابق شوروی
سال ۱۳۵۷ سوار بر سایوز ـ ۲۷ و به همراه الگ مکارف به ایستگاه فضایی سالیوت ـ ۶ سفر کردم. آزمایش بسیار پیچیده‌ای در این سفر روی ما انجام شد.گئورگی گرچکو و یوری راماننکو مدتی قبل از ما به ایستگاه فضایی رفته بودند و برنامه این بود که رکورد اقامت در فضا را بشکنند. ما که مهمانان موقت آنها بودیم، نباید هیچ میکروبی را با خودمان به ایستگاه می‌بردیم تا آنها احیانا توسط ما بیمار نشوند. به این دلیل به مدت ۱۰ روز قبل از پرواز فضایی، آنتی‌بیوتیك‌های قوی به ما تزریق کردند تا ما به طور کامل عاری از میکروب‌های مضر شویم. مقدار این آنتی‌بیوتیك‌ها روز به روز بیشتر و بیشتر می‌شد.
این تزریق به عضله کتف انجام می‌گرفت و تا لحظه پوشیدن لباس فضایی ادامه داشت. دو و نیم واحد در هر بار! تصور کنید که چه وضعیتی داشتیم. عضلات کتف و دستمان بشدت درد می‌کرد به‌طوری که حتی نمی‌توانستیم دستمان را حرکت دهیم. در داخل ناو و قبل از آن که به پشت قرار بگیریم، حال هیچ کدام از ما خوب نبود و درد شدید داشتیم. همزمان به ما داروهای خوراکی ضدباکتری و ضدمیکروب هم می‌دادند که در دو تا سه نوبت در هر روز باید می‌خوردیم. من تحمل خوردن را داشتم، اما برای مکارف دیگر قابل تحمل نبود. به هر حال من و او در زمان پرتاب مثل لوازم جراحی «استرلیزه» شده بودیم و اصلاً میکروب یا باکتری مضری در بدنمان یافت نمی‌شد.
ما دو نفر توانستیم بخوبی کارمان را پیش ببریم و ناومان را به ایستگاه فضایی متصل کردیم. طبق برنامه با فضانوردان ساکن، پژوهش‌های مشترک را انجام دادیم و بالاخره به زمین بازگشتیم. اما پس از بازگشت تازه مشخص شد که بدن «تمیز و عاری از میکروب» ما، مهمانپذیر میکروب‌هایی شده که در ایستگاه فضایی وجود داشته است. سال‌های زیادی هم من و هم مکارف مشکل داشتیم. مشکلات حساسیت، ناراحتی‌های پوستی و... که خیلی ما را اذیت کرد، اما به هر حال این آزمایش نشان داد نباید به تصور عاری بودن ایستگاه‌های فضایی از میکروب، فضانوردان را کاملاً «استریل» کرد. تنها «سالم بودن» برای سفر به ایستگاه فضایی کافی است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر