مردمان باستان تصور می کردند که میتوانند خطوط اصلی چهره ها را در ستارگان آسمان شب پیدا کنند. این چهره ها معمولا شکل هایی از قهرمانان، اساطیر و خدایان افسانه ای،مخلوقات گوناگون و اجرامی بودند که به نظر آنها اثرگذار بر روی زمین اند. این، مفهوم عامیانه صورت قلکی است.
اما در ستارهشناسی نوین، لغت صورت قلکی به بخشی از آسمان اطلاق می شود که در مرحله اول اشکالی را تداعی می کند که هزارها سال پیش برای اولین بار مورد توجه انسان های باستانی قرار گرفته است.
این مناطق بر روی کره سماوی مانند استان ها یا کشورهای مختلف بر روی نقشه های زمینی می باشند. در حال حاضر هر نقطه ای از آسمان بالای سر ما، حتما متعلق به یک صورت فلکی است. حد فاصل بین صورت های فلکی در قالب خط مستقیم بوده ولی شکل ها میتوانند کاملا غیر متقارن و غیر هندسی باشد. هر صورت فلکی تعدادی از ستارگان آسمان را درون محدوده خود جای می دهد.
درک مفهوم صورت فلکی برای ایجاد راحتی و تسهیل در شناخت اجرام و پیدا کردن بخش خاصی از آسمان است.از دید ما، میتوان تصور کرد که تمام ستارگان درون محدوده یک صورت فلکی از نظر فیزیکی با هم در ارتباط هستند. از آنجا که با چشم غیر مسلح نمیتوان عمق فضا را تشخیص داد، لذا انسان همه ستارگان را در یک صفحه و ظاهرا در یک فاصله و بسیار نزدیک به هم می بینند. در حقیقت هر ستاره ای میتواند در فاصله زیادی نسبت به دیگری قرار گیرد که این جدایی تا حد صدها و حتی هزارها سال نوری هم می رسد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر