چرا در فضا بی وزنی است؟
زندگی
در فضا همواره برای ذهن کنجکاو بشر جذاب و مهیج بوده است. شرایط محیط
فضایی تفاوت‌های عمده‌ای با محیط زمینی دارد که از جمله می‌توان به
تفاوت‌های گرانشی٬ نبود جو زمین و در نتیجه فشار هوا یا اکسیژن برای تنفس و
از دست دادن چتر محافظتی میدان مغناطیسی زمین که حیات زمینی را از گزند
بادهای پرانرژی و خطرناک خورشیدی محافظت می‌کند. اما در سفر به فضا٬ مخصوصا
از نوعی که امروزه مرسوم است و به مدارهای کم ارتفاع اطراف زمین محدود
می‌شود٬ مهمترین تجربه‌ای که یک فضانورد کسب می‌کند تجربه زندگی در شرایط
بی‌وزنی است.
ایستگاه
بین‌المللی فضایی که این روزها تنها مقصد فضانوردی محسوب می‌گردد و تمام
سفرهای فضایی سرنشین‌دار به آنجا اعزام می‌گردند٬ در مداری به ارتفاع ۴۰۰
کیلومتر از سطح زمین قرار دارد. یک فضانورد ۸۰ کیلوگرمی در چنین ارتفاعی
حدودا ۶۴ کیلوگرم وزن خواهد داشت. اما چرا با این وجود فضانورد مورد نظر ما
در این ایستگاه احساس بی‌وزنی می‌کند؟ پاسخ را باید در گردش مداوم فضانورد
به دور زمین جستجو کرد.
ایستگاه
بین‌المللی فضایی٬ فضاپیماهای متصل به آن و فضانوردان سوار بر آنها٬ همگی
با سرعت سرسام‌آور ۲۹۰۰۰ کیلومتر بر ساعت به دور زمین می‌چرخند. چنین سرعت
زیادی باعث ایجاد نیروی گریز از مرکزی می‌شود که دقیقا با نیروی وزن این
محموله‌های فضایی و از جمله فضانوردان برابر است اما در جهت مخالف نیروی
وزن اثر می‌کند. همین موضوع خنثی شدن نیروی وزن توسط نیروی گریز از مرکز
است که باعث می‌شود فضانوردان در فضا احساس بی‌وزنی داشته باشند. چنانچه به
هر دلیلی گردش فضانوردان و فضاپیماهایشان و از جمله ایستگاه بین‌المللی
فضایی ناگهان متوقف شود٬ همگی به سمت زمین سقوط خواهند کرد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر